နာက်င္ေနသလိုပဲ…။
ႀကြက္သားနဲ႔ အရိုးအေႀကာေတြ။ ေညာင္းတယ္။
မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အေတြးနဲ႔။ အံမ၀င္ေတာ့ဘူး။
တိမ္းေစာင္းေနတာ ကမာၻ မဟုတ္ဘူး။
ငါ အပါအ၀င္ လူသားေတြ။
သူတို႔အားလံုးနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ငါသာတယ္။
သူတို႔အားလံုးနဲ႔ ယွဥ္ရင္က်ေတာ့ ငါက ေအာက္ဖက္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ။
ေန႔နဲ႔ညမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါလည္ေနတယ္။
သံသရာမွာေရာ။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာေရာ။
အရွက္လံုရင္ေတာ္ၿပီ။ လွဖို႔လိုေသးလို႔လား။
လူေခ်ာတစ္ေယာက္ေတာ့လည္း ၿဖစ္ခ်င္ေသးတာေပါ့။
အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းၿဖစ္မွာစိုးတယ္။
ဒါ့ေႀကာင့္ အစကတည္းက ဘာမွ မလုပ္တာေပါ့။
ကဗ်ာတဲ့။ မ်က္လံုးရွိလို႔သာဖတ္ရတယ္။ ႀကားရတာနဲ႔ကို မတူဘူး။
ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိဘူး။ ဒီေလာက္ေတာ့ လူတိုင္းခ်က္တတ္တယ္။
လုပ္မယ့္လုပ္ေတာ့ ၿဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေပေတာ့ ငါ့လူ။
ေၿဟပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ အစကတည္းကဘာမွ မလုပ္ဘူး။
အားလည္းမရွိပါဘူးကြယ္။ နာက်င္ေနသလိုပဲ။
အရိုးနဲ႔ ႀကြက္သားေတြ။ ေညာင္းတယ္။
အိပ္ယာေပၚမွာေနသာထိုင္သာရွိပါတယ္။ အသက္ကို ၿပင္းၿပင္းရွဴ။
ရွိသေလာက္စား။ ေ၇ေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္။
စိတ္ပူေပးမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ခုေတာ့ အတိတ္ေမ့ေနတယ္။ လက္ထဲမွာပိုက္ဆံေတြနဲ႔။
ပတ္၀န္းက်င္ကေၿပာတယ္။ ငါလည္းႀကားတယ္။
ဟုတ္တယ္။ သိပ္ဟုတ္တယ္။
ငါဟာ ေတာင္းစုတ္ပလံုးစုတ္ ၿဖစ္တယ္။ ။
ေသြးခန္႔
No comments:
Post a Comment