စိတ္က်ေရာဂါ

အိပ္စက္ၿခင္းကင္းတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔။
အတိတ္ေတြဟာ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။
နာရီမွာ ေန၀င္ေနထြက္မရွိဘူး။
တစ္ရက္မွာ ၄၈နာရီ၊ ဒါ့ထက္လည္းပိုခ်င္ပိုမယ္။
အခ်စ္ေတြ ႀကီးထြားႏွဳန္းေႏွးေနတယ္။
ဒဏ္ရာတစ္ပင္ေအာက္မွာ ေလာင္းရိပ္မိေနခဲ့ပါသည္။
ဒဏ္ရာဆိုတာ ႏွလံုးသားမွာတြယ္ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ ေညာင္တစ္ပင္ေပါ့။
ယူက်ံဳးမရၿဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသြးေတြကို ပြက္ပြက္ဆူလာေစတာမ်ိဳး။
ေဆးလိပ္နဲ႔၊ မီးၿခစ္နဲ႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အရက္ပုလင္းနဲ႔။
အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာ အပ်င္းႀကီးနည္းတစ္မ်ိဳးလား။
အနမ္းဆိုတာ ဇိမ္ခံပစၥည္းမဟုတ္ဘူး။
အလြမ္းဆိုတာလည္း ထုတ္ႀကြားစရာ ဖက္ရွင္မဟုတ္ဘူး။
ေကာ္ဖီေတြေသာက္လြန္းတယ္၊ လက္ဖက္ရည္ေတြ ေသာက္လြန္းတယ္။
ကဖင္းဓါတ္က နာက်င္မွဳေပ်ာက္ေစသတဲ့။
ႏွလံုးသားတင္မကဘူး၊ ရင္တစ္ခြင္လံုးသာ ေညာင္ပင္ၿဖစ္သြားတယ္။
ၿပကၡဒိန္က ေန႔သစ္ေတြ ၿဖစ္မလာေတာ့ဘူး။
အသက္ေတြႀကီးလာတဲ့ေနာက္ ႏုပ်ိဳတာဆိုလို႔ နာက်ည္းခ်က္ေတြပဲက်န္တယ္။
အခု အခန္းေထာင့္ႀကမ္းၿပင္မွာထိုင္ၿပီး ၿပတင္းေပါက္အၿပင္ကို ေငးေနတယ္။
ႀကယ္ေတြ၊ လေတြကိုၿမင္ပါတယ္။
အခ်စ္ေတြကို အခ်စ္တစ္ခုက လက္ၿပန္ရိုက္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ
ႀကယ္ေတြလေတြၿမင္တာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အခုလည္း…
လူက အခန္းေထာင့္မွာထိုင္ေနတယ္။
စိတ္ေတြက ေညာင္ပင္ေပၚမွာထိုင္တယ္။ ။

ေသြးခန္႔